Ulica Budrysów

„Bo nad wszystkich ziem branki milsze Laszki kochanki,

Wesolutkie jak młode koteczki,

Lice bielsze od mleka, z czarną rzęsą powieka,

Oczy błyszczą się jak dwie gwiazdeczki.

Stamtąd ja przed półwiekiem, gdym był młodym człowiekiem,

Laszkę sobie przywiozłem za żonę;”

Synowie Budrysa wysłani na wojenne wyprawy wrócili przywożąc najcenniejsze łupy:

„Po śnieżystej zamieci do wsi zbrojny mąż leci,

A pod burką wielkiego coś chowa.

"Ej, to kubeł, w tym kuble nowogrodzkie są ruble?"

- "Nie, mój ojcze, to Laszka synowa".”

Dzisiaj już wiemy skąd przywieźli swe żony: z zachodniej Małopolski. Zagościli w przygranicznej wiosce małopolskiej, dzisiaj zwanej Komorowicami. Tutaj pozostała ponich pamięć, stąd zabrali piękne Laszki. Miejscy urzędnicy rodzinne gniazdo żon trzech Budrysów upamiętnili nazywając je ulicą Budrysów.