Wyroby z koniny...

Dziadek mój był sierżantem zaopatrzenia w bielskiej jednostce wojskowej, kochał konie, zajmował się skupem odpowiednich zwierząt na potrzeby armii, miałem też jego zdjęcie w mundurze podhalańskim - niestety, nie mogę go odnaleźć w szpargałach oraz inną fotkę w czasie ćwiczeń wysokogórskich w Tatrach (chyba pod Mnichem), także zaginioną. Gdy znajdę - zamieszczę, ku wspólnej uciesze i pożytkowi. Ale, ad rem... Babcia, wesoła i miła kobietka, nie podzielała chyba miłości swojego męża do koni, bo chodziła niekiedy do tego SKLEPIKU Z KONINĄ na zakupy... Były to lata sześćdziesiąte, pierwsza połowa. Kupowała tam różności (wędliny, mielonki itd) i podsuwała mężusiowi te frykasy jako wieprzowinę itp... Gdyby tak Dziadek się dowiedział, co mu miła żonka podsuwała na stół... Chyba byłaby jakaś rodzinna tragedia... Skąd o tym wiem? Chyba babcia mnie lubiła, bo opowiadała mi o różnych rodzinnych tajemnicach. Babcia..., kochaliśmy się z ogromną współczułością. Dopiero teraz, po 50-ciu latach, można o tym mówić, akta zostały odtajnione!

mors1, do twej wspaniałej relacji dodam tylko, że t.zw. końska jatka znajdowała się po wojnie trochę niżej, na rogu ul. Słowackiego i Orkana, później była tam łaźnia kominiarska. Pozdrawiam, smacznego!

...ja pamiętam tę lokalizację, która jest na mojej fotce. Zanim można było kupić w marketach karmę dla psów, chodziliśmy z żoną właśnie TU, na początku 90-tych lat, by kupić skrawki mięsa i płuca końskie dla naszego Dinga. Smród był w domu w czasie gotowania tego ścierwa okropny, ale trzeba było, i tyle. Psisko nie było zachwycone, ale żarło, nie miało wyboru. Pozdrawiam Cię. JP